51نمازگزار استفاده مى‌شود، اين است كه آنان از اين نهى چنين استفاده كرده‌اند كه: با گذشتن شخص يا حيوانى از مقابل نمازگزار، نماز او قطع و ارتباطش با خدا بريده مى‌شود! گويى اينان ارتباط نمازگزار (بوسيلۀ نماز) با خدا را، يك ارتباط مادى (مانند ارتباط تلفنى) پنداشته‌اند در صورتى كه چنين نيست، چرا كه ارتباط نمازگزار با خدا، ارتباطى معنوى است، و با عبور كسى قطع نمى‌شود.
از بررسى روايات شيعه، چنين برمى‌آيد كه امامان معصوم - عليهم السلام - با اين فكر ابتدايى مخالف بوده‌اند. گواه اين معنا اين است كه بعد از عصر رسول خدا (ص)- تا عصر امام حسن عسكرى - (ع) - از امامان شيعه در ردّ اين فكر، رواياتى نقل شده است، و اين نشان مى‌دهد كه اين فكر در دوران (250 ساله) امامت آنان وجود داشته است، همچنان كه اكنون نيز وجود دارد. و ما براى نمونه، سه روايت را كه در سه مقطع: آغاز، ميانه و پايان اين تاريخ 250 ساله نقل گرديده، يادآورى مى‌نماييم:
1 - امام چهارم مى‌فرمايد: «پدرم نماز مى‌خواند، شخصى از مقابلش گذشت، يكى از همراهان پدرم او را از اين كار بازداشت، چون امام از نماز فارغ گشت، فرمود: چرا مانع از عبور او شدى؟ پاسخ داد: به علت اين كه ميان تو و محراب نماز فاصله انداخت، امام فرمود: «واى بر تو، خداوند به من نزديك‌تر از اين است كه كسى بتواند با عبور خود بين من و او جدايى بيندازد». 1از اعتراض آن شخص و توضيح امام - (ع) - روشن مى‌شود كه اين