39
نظر فقهاى اهل سنت
فقهاى اهل سنت بصورت كلى، امكان آگاهى مأموم از نماز امام را - چه از راه رؤيت وى و چه از راه شنيدن صدايش - شرط صحت اقتداء مى‌دانند مگر آنكه اتحاد مكانى بين امام و مأموم وجود نداشته باشد، ولى اتحاد مكانى را هر كدام به نحوى تفسير كرده‌اند كه موجب اختلاف فتاواى آنان در اين زمينه شده است كه ذيلاً فتاواى پيشوايان اهل تسنن توضيح داده مى‌شود:
1 - شافعى
اگر امام و مأموم در مسجد نماز بگزارند، محل نماز، يك مكان محسوب مى‌شود و حتى اگر فاصله بين آنان بيش از سيصد ذراع هم باشد، اشكال ندارد (زيرا اتحاد مكانى بين مأموم و امام حفظ شده است) به شرط اينكه حايلى كه مانع از امكان دسترسى مأموم به امام، بدون پشت كردن به قبله باشد - مانند در بسته شده - وجود نداشته باشد. بنابر اين اگر امام در آخر مسجد، و مأموم در اول مسجد قرار بگيرد نماز وى صحيح است.
اما اگر در خارج مسجد نماز بگزارند، در صورتى كه فاصلۀ بين آن دو، بيش از سيصد ذراع تقريبى نباشد، نماز صحيح است اگر چه رود قابل كشتيرانى، يا راه پر رفت و آمد، بين آنها فاصله باشد (مشروط بر اينكه حايلى از نوع آنچه گفته شد در بين نباشد).
ولى اگر يكى در مسجد، و ديگرى در خارج باشد - مانند نمازهاى مسجد الحرام و مسجد النبى و اطراف آنها - اگر فاصلۀ انتهاى مسجد، با