42اقوام آشور و بابل هم زيارتگاه داشتند. هندوها در بنارس زيارتگاه‌هاى متعدد و معابد بزرگ داشته‌اند. فلسطين سرزمين زيارتگاه‌هاست، چه براى قوم يهود و نصارا، چه براى مسلمانان. بيت‌المقدس و قبور انبيا كه در آن سرزمين است، براى پيروان اديان ابراهيمى جاذبه‌هاى معنوى دارد. حتى در كشورهاى غربى هم جاهايى وجود دارد كه براى مسيحيان مقدس است و به زيارت آن مى‌روند. پس زيارت، خاصّ مسلمانان يا شيعيان نيست.
در قرآن كريم، از اصحاب كهف ياد مى‌كند و اينكه پس از مرگ يا خواب 309 ساله، به قدرت الهى دوباره زنده شدند و بار ديگر مردند. پيكر آنان و غارى كه در آن بودند، براى مردم قداست يافت، چون مظهر تجلى قدرت الهى بود. از اين‌رو تصميم گرفتند بر مدفن آنان معبد و مسجدى بنا كنند:
(فَقٰالُوا ابْنُوا عَلَيْهِمْ بُنْيٰاناً رَبُّهُمْ أَعْلَمُ بِهِمْ قٰالَ الَّذِينَ غَلَبُوا عَلىٰ أَمْرِهِمْ لَنَتَّخِذَنَّ عَلَيْهِمْ مَسْجِداً). 1
در تاريخ بشرى، بزرگ‌ترين، پرشكوه‌ترين، مقدس‌ترين و آبادترين ساختمان‌ها در هر جا مربوط به معابد و مساجد و زيارتگاه‌ها بوده است. زيارتگاه‌ها پيوند دهندۀ دل‌ها، تقويت كنندۀ باورها و مظهر وفاق ملى بوده است.
رفتن به زيارت اوليا، بزرگان، حتى مردگان، امر تازه‌اى نيست كه برخى بى‌خبران آن را بدعت يا شرك مى‌پندارند. در زمان حضرت‌رسول9 هم رايج بود. رسول خدا به زيارت قبر مادرش آمنۀ بنت وهب يا پدرش عبدالله مى‌رفت، دعا مى‌كرد، مى‌گريست، نماز مى‌خواند و آن را بازسازى و مرمت مى‌كرد. 2 در ابتداى هر سال، به زيارت قبور شهداى احد مى‌رفت، مكرر در قبرستان بقيع حاضر مى‌شد و براى آنان دعا مى‌كرد. از آن حضرت روايت است كه مى‌فرمود: