348نرسد زيارت قبول نيست، از ذهن خود بيرون كند.
كسى هم كه كنار ضريح مى‌رود و لمس مى‌كند يا بوسه بر آن مى‌زند، خوب است كه توقف نكند و فرصت و امكانى براى ديگران هم بدهد كه به اين فيض برسند و استفاده از ضريح را حق اختصاصى خويش نشمارد.
بوسيدن ضريح، نوعى ابراز عشق و علاقه به صاحب قبر است. بوسه بر درگاه و درها و ديوارها و ضريح و سنگ قبر، به خاطر انتسابِ اين‌ها به آن چهره‌هاى محبوب است، وگرنه سنگ و چوب و آهن خود به خود قداستى ندارند.
ببوس اى خواهرم قبر برادر
شهادت، سنگ را بوسيدنى كردآنان كه به رمز و راز اين قضيه توجه ندارند، شيعه را بر اين ابراز ارادت مورد انتقاد قرار مى‌دهند، درحالى كه شوقِ به محبوب است كه هرچه را به آنها منسوب است، در نظر مُحبّ، عزيز و دوست‌داشتنى مى‌سازد.
9. ادب نسبت به قبر مطهر
زائرى كه توفيق تشرف به حرم‌ها مى‌يابد، بايد خود را در حريم خانۀ امام يا امامزاده احساس كند و هر نوع ادب لازم را رعايت كند.
سيد بن طاووس توصيه مى‌كند زائر، مثلاً در حرم حضرت رسول9، در بدو ورود، دو ركعت نماز تحيت مسجد بخواند، سپس رو به طرف روضۀ نبوى و حجرۀ شريف پيامبر كند، سلام دهد، دست به آن بكشد و استلام كند، ببوسد... 1 سپس مى‌افزايد: دست‌ها را بر ديوار حجرۀ مطهر حضرت بگذارد و بگويد:
«أَتيتُكَ يا رَسُولُ اللهِ مُهاجِراً إِلَيكَ...» و خود را مهاجرى معرفى كند كه به حضور پيامبر خدا ره سپرده و براى اداى اين وظيفه به زيارت آمده و اگر در حال حيات توفيق ديدار نداشته، پس از وفات آمده و مى‌داند كه احترام آن حضرت در حال ممات، مثل حرمت او در حال حيات است و از آن حضرت بخواهد كه نزد خدا شاهد اين زيارت باشد، دست‌ها را به صورت خود كشد و اين زيارت را نوعى بيعت به حساب آورد و دعا كند كه تا آخر