343در حديث ديگرى است كه امام هادى كه زيارت جامعۀ‌كبيره را به موسى بن عبد الله نخعى آموخته،پيش از بيان متن زيارتنامه به وى فرمود: هرگاه وارد حرم شدى و قبر را ديدى، بايست و 30 بار، الله اكبر بگو، سپس كمى جلو برو، در حالى كه همراه با آرامش و وقار باشى، فاصلۀ گامهايت را كوتاه كن، بايست، باز هم 30 بار تكبير بگو،سپس نزديك قبر برو، باز هم 40 بار تكبير بگو، سپس بگو:
«اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اهْلَ بَيْتِ النُّبُوَّةِ...». 1
4. خضوع و خشوع
از جمله آداب زيارت، داشتن خضوع و خشوع هنگام زيارت است. «خشوع»، حالتى قلبى و روانى است كه از معرفت و محبت نسبت به يك مقام و شخصيت در دل ايجاد مى‌شود. تأثير عظمت او در قلب، حالتى را پديد مى‌آورد كه رعايت احترام در ظاهر را در پى دارد. حتى نوع ايستادن، نشستن، نگاه كردن، سخن گفتن، وارد و خارج شدن، همه تحت تأثير آن حالت درونى است. پس خشوع قلبى خضوع اعضا و جوارح را پديد مى‌آورد. اين هم از نمونه‌هاى ديگر «تأثير درون در برون» است كه اشاره شد.
هرچه معرفت نسبت به مقام پيشوا زيادتر باشد، خشوع دل هم عميق‌تر و بيشتر است و رعايت ادب و خضوع ظاهرى هم افزون‌تر خواهد شد. اينكه بعضى هنگام خروج از حرم، عقب‌عقب مى‌روند و حاضر نيستند پشت به ضريح كنند و بيرون روند، جلوه‌اى از همين خضوع و ادب ظاهرى است كه ريشه در درون دارد. همچنان كه در نماز، اگر حضور قلب باشد، رعايت و وقار ظاهرى را در پى خواهد داشت، در زيارت هم چنين است. در زيارتگاه‌ها تنها با جسم و بدن به يك امام معصوم نزديك نمى‌شويم، بلكه قرب روحى هم بايد پيدا كنيم. زائر بايد خود را در محضر امام حس كند و امام را ناظر و مراقب رفتارش ببيند و چنين تصور كند كه از راه دور آمده و اجازه يافته به حضور معصوم برسد. چ-ه حالتى خواهد داشت؟