331به اينكه زائر، با او دوست و با دشمنش دشمن است:
«اَللّ-هُمَّ انّى اشْهِدُكَ انّى وَلِىٌّ لِمَنْ والاهُ وَعَدُوٌّ لِمَنْ عاداهُ».
شاهد گرفتن آنان بر اينكه زائر به زيارت آمده، عرض ارادت و ابراز ولايت كرده و سلام داده و دوستدار اين خاندان است، در اين متون زيارتى ديده مى‌شود. اين نوعى اداى حق و انجام وظيفه است. در زيارت امام‌حسين(ع) است:
«اُكْتُبْ لى عِنْدَكَ ميثاقاً وَعَهْداً انّى اتَيْتُكَ مُجَدِّداً الْميثاقَ فَاشْهَدْ لى عِنْدَ رَبِّكَ انَّكَ انْتَ الشّاهِدُ».
نزد خودت برايم ميثاق و عهدى بنويس و ثبت كن كه من به زيارتت آمده‌ام و تجديد پيمان مى‌كنم، نزد پروردگارت براى من گواهى بده، همانا تو گواهى.
پيشتر گفته‌ايم كه زيارت، وفاى به عهد پيرو با پيشواست، با اين شهادت دادن‌ها، خط حركت سياسى و زندگى اجتماعى زائر در مسير ولايت ائمه تثبيت مى‌شود، گواه گرفتن آنان بر اين باور و عقيده، موجب رسوخ اين صفات و حالات در روح زائر مى‌شود و تأثير تلقينى دارد.
دقت در متن زيارتنامه‌ها و محوربندى مطالبى كه بر آنها تأكيد شده، نكات بسيارى را روشن مى‌سازد.
نمونه‌هايى كه ياد شد، مى‌تواند روشنگر راه و خط پژوهشى در اين مورد باشد و مطالعۀ اين متون با اين نگاه و از اين زاويۀ ديد، بسيارى از معارف را روشن و تبيين مى‌كند.