328
وعِتْرَتِى أَحَبَّ الَيْهِ مِنْ عِتْرَتِهِ وَذُرّيتى أَحَبَّ إلَيْهِ مِنْ ذُرِّيَتِهِ». 1
هيچ‌يك از شما ايمان واقعى نداريد مگر آنكه من در نظر او محبوب‌تر از خودش باشم و خانواده و اهل‌بيت و عترت مرا بيش از خانواده و عترت خويش دوست بدارد و ذريّه من را بيش از ذريّه خود دوست بدارد.
عزيز بودن پدر و مادر و فرزند و بستگان نزد هركس، فطرى است و عشقى است كه خداوند قرار داده است. اما بايد عشق برترى باشد كه انسان حاضر شود فرزند و پدر و مادر خود را فداى آن عشق و معشوق كند. تعبير «بَأبِى أَنْتَ وَأُمّى» در زيارتنامه‌ها همين را مى‌رساند، پدر و مادرم فداى تو، اين مضمون در اغلب زيارتنامه‌ها ديده مى‌شود. در زيارت موسى بن جعفر(ع) چنين است: «بِأَبى أَنْتَ وَأُمّى وَنَفْسى وَأَهْلى وَمالى وَوَلَدى». در زيارت جامعه كه از معتبرترين زيارت‌هاست و از امام‌هادى(ع) نقل شده است، مى گوييم: « بِأَبى أَنْتَ وَأُمّى وَنَفْسى وَأَهْلى وَمالى وأُسرَتِى». و پس از آن چندين نوبت هم همين مضمون با اندك تفاوتى تكرار شده است و معنايش اين است كه اى امام‌كاظم، اى ائمه معصومين، شما در نظر من از همۀ اينها عزيزترى. اين يك ارزش است و ابراز اين همه قبول داشتن و دلدادگى و شيفتگى نسبت به پاكان و اولياى خدا، زائر را در همين مسير قرار مى‌دهد.
اين اظهار فدا، نسبت به شهداى كربلا هم هست، با آنكه امام و معصوم نبودند، در زيارت سيدالشهداء پس از پايان متن زيارت آن حضرت، خطاب به اصحاب عاشورا و ستودنِ ايشان به عنوانِ ياورانِ دين خدا، ياوران پيامبر، ياوران اميرالمؤمنين، ياوران حضرت‌زهرا و امام‌حسن و امام‌حسين، گفته مى‌شود: «بِأَبِى أَنْتُمْ وَأُمّى، طِبْتُم وَطابَتِ الأَرْضُ الّتِى فِيها دُفِنْتُم». پاك شديد، هم شما و هم سرزمينى كه در آن دفن شده‌ايد و آرزوى اينكه كاش من هم با شما بودم و به فوز و رستگارى مى‌رسيدم.
اين نقطۀ اوج روحى انسان در ارتباط با اهل‌بيت، شهدا و انسان‌هاى وارسته و ارج نهادن به مقام و فضيلت آنان است.