324
كَفَنى حَتّى اجاهِدَ بَيْنَ يَدَيْهِ فى الصَّفِّ الَّذى اثْنَيْتَ عَلى اهْلِهِ فى كِتابِكَ فَقُلْتَ: كَاَنَّهُمْ بُنْيانٌ مَرْصُوصٌ. 1
خدايا... همچنانكه دلم را به ياد مهدى آباد كردى و مرا زنده‌دل ساختى،
سلاح مرا نيز در راه يارى او آخته ساز.
اگر مرگ، - كه براى همه است و نشانۀ قدرت توست -
ميان من و ديدارش جدايى انداخت،
خدايا، هنگام ظهورش مرا زنده كن، تا سر از گور بردارم،
و كفن خود را بر كمر بندم و در ركاب او پيكار كنم،
در همان صفى كه در قرآن آنان را ستوده‌اى:
«صفى كه اهل آن، همچون بنيانى پولادين‌اند».
10. نگاه مجموعه‌اى به امامان
يكى از نكات محتوايى مهم كه در زيارتنامه‌هاست، «نگاه مجموعه‌اى» به شخصيت معصومين است، نه نگاهى به فرد و جدا از يك منظومه و مجمومى از بندگان شايستۀ خداوند. به همين جهت، در كنار ياد و درود و سلام به هر معصومى در زيارت، به شجره‌نامۀ معنوى، عرفانى و ملكوتى و به تبار عرشى اين خاندان اشاره مى‌شود.
اين نگاه، گاهى به صورت پرداختن به انبياى الهى در كنار سلام و درود بر يك امام معصوم است، يا به شكل بيان وراثت امام نسبت به پيامبران. مثلاً در زيارت امام‌حسين(ع)، به او سلام مى‌دهيم، به عنوان كسى كه وارثِ آدم صفوةالله، نوح نبىّ‌الله، ابراهيم خليل‌الله، موسى كليم‌الله، عيسى روح‌الله، و محمد حبيب‌الله است. يا در آغاز زيارت حضرت‌معصومه(عليها السلام)، بر آدم و نوح و ابراهيم و موسى و عيسى هم سلام مى‌دهيم. در زيارتنامه‌هاى متعددى اين ويژگى ديده مى‌شود.
اين گونه ايجاد پيوند براى آن است كه نشان دهد شجره‌نامۀ معنوى و هدايتى و ربانى اين اولياى الهى به آن بندگان زبدۀ خدا مى‌رسد و بيانگر پيوند و ارتباط خط آنان