314در سايۀ پيوند قلبى و رابطۀ اعتقادى با رهبر، به دست نمى‌آيد. زيارت، يادآورى اين پيوند درونى و ايمانى است.
امام‌صادق(ع) در «دعاى عهد» كه به حضرت ولى‌امر مربوط مى‌شود و خوب است چهل صبح، پى‌درپى خوانده شود، به ما آموخته است در اين دعا، كه پيمان و بيعت با امام غايب است بگوييم: خدايا! من در صبح امروز و تا زنده‌ام، در طول عمرم با او عهد و پيمان و بيعت استوار خويش را تجديد مى‌كنم و از اين ميثاق، هرگز روى بر نمى‌تابم و دست بر نمى‌دارم. 1
سنان ببارد اگر بر عمود قامتِ ما
گمان مبر، به يمين و يسار برگردد
عالم بزرگ شيعه، سيّد رضى، در دستورالعملى كه دربارۀ زيارت پيامبر اسلام دارد، با استفاده از همين نكته مى‌گويد: پس از زيارت آن حضرت مى‌گويى: «خدايا! اين زيارت را، نزد خودت بيعتى پسنديده و پيمانى استوار قرار بده، پيمانى كه حيات و مماتم، زندگى و مرگم بر اين پيمان و در وفادارى به آن باشد و بر همين ميثاق هم مرا در قيامت برانگيزى». 2
اين فرازها در زيارتنامه‌ها، مسلمان را در پيوندى معنوى و ارتباطى عميق با اولياى دين قرار مى‌دهد و يك زائر، احساس مى‌كند كه در مسير حركت جهادى ائمه و خطّ سرخ حسين(ع) و كربلا است.
«بيعت مرضيه» و «عهد مؤكّد»، كه در متن زيارت است، گوياى چه رازى است؟ زندگى و مرگ، بر مبناى وفا به اين عهد، يعنى چه؟ محشور شدن در رستاخيز بر اساس شناخت و پايبندى و زيستن با اين بيعت و ميثاق، چه معنايى دارد؟ و... بالأخره، اين «بيعت»، چه تعهدات، تكاليف و مسؤوليت‌هايى را به دوش زائر بيعتگر مى‌گذارد؟