304در اذن دخول حرم سيدالشهداء هم مى‌گويى:
«اَلمُوالى لِوَلِيّكُم والمُعادِى لِعَدوِّكُم». 1
و در زيارت ائمۀ سرمن‌رأى هم (امام‌هادى و امام‌عسكرى در سامراء) مى‌گويى:
«اِنِّى وَلىٌ لِمَنْ والاكُمْ وَعَدُوٌّ لِمنْ عاداكُم». 2
يعنى هم در وداع با على(ع)، هم هنگام اجازه طلبيدن براى ورود به حرم امام‌حسين(ع)، هم براى نخستين امام، و هم براى امام دهم و يازدهم، در همه، اين خط جارى و سارى است، و اين فرهنگ، مستمر و پيوسته است. همين پيوستگى در رمز ولايت و انگيزۀ برائت هم، در متون زيارتى مطرح است. زيرا ائمه، تبلور يك خطّاند و جلوه‌هايى از يك نورند و چهره‌هايى مختلف از حقيقت واحدند.
در زيارت «جامعۀ كبيره» مى‌خوانى:
«با شمايم، با شمايم، نه با جز شما،
آخرينِ شما را به همان نحو كه با اوّلينتان دوستى كردم، دوست مى‌دارم.
به‌سوى خداوند، برائت مى‌جويم از دشمنانتان و از طاغوت و قدرت‌هاى باطل و شياطين و حزب ستمگر آنان، برائت مى‌جويم از آنان كه به شما ستم كردند. حق شما را انكار كردند، از رهبرى شما سر بر تافتند، ميراث شما را غصب كردند، در شما شك داشتند. از شما منحرف و رويگردان شدند، و بيزارم از هر وسيله و پيشواى مُطاعى جز شما و از رهبرانى كه به آتش دوزخ دعوت مى‌كنند، تا زنده‌ام، خداوند مرا در محبت و ولايت و آيين شما استوار بدارد...». 3
در زيارت امام‌سجاد، امام‌باقر و امام‌صادق: در روز سه‌شنبه هم چنين مضمونى به چشم مى‌خورد، آنجا كه مى‌گويى: