300سخن پيامبر(ص) - در ضمن حديثى مفصّل - اين است كه:

«...ياعلى! سوگند به آنكه مرا برگزيد و به پيامبرى برانگيخت، اگر كسى هزار سال هم پرستش خدا كند ولى به ولايت و رهبرى تو و امامان ديگر از نسل تو گردن ننهد، پذيرفته نيست. به تحقيق، ولايت تو هم پذيرفته نمى‌شود، مگر با «برائت» از دشمنان تو و دشمنان ائمۀ ديگر از اولادِ تو...». ¹

و امام‌رضا(ع) فرموده است:

«كمالُ الدّينِ ولايَتُنا والبرائَةُ مِنْ عدوِّنا». ²

تماميت دين، به «ولايت» ما و «برائت» از دشمنان ما بسته است.

به امام‌صادق(ع) گفته شد: فلانى، دوستدار شماست، اما در بيزارى و برائت از دشمنان شما ضعيف و ناتوان است (يا ضعف نشان مى‌دهد). امام فرمود:

«هيهات! دروغ مى‌گويد. كسى كه مدّعىِ «محبت» ماست، ولى از دشمن ما «برائت» ندارد». ³

4. پيوند مكتبى

نشان انسان مؤمن، داشتن «موضع» در مسائل اجتماعى و سياسى است.

آنجا كه «حق» و «باطل» مطرح است و پاى «ايمان» و «كفر» در ميان است.

موضع، به‌صورت «ولايت» و «برائت» چهره نشان مى‌دهد. سراغ متون زيارتى مى‌رويم، تا از زبان اولياى دين، اين حقيقت را دريابيم.

وقتى پيوند «دل» و «دين» بريده شود و رابطۀ «عقيده» و «ايمان» قطع شود. پيوندهاى ديگر، سازگار و كارساز و مفيد نيست.