231رويدادهاى شكوهمند و حوادث آموزنده‌اى در تاريخ است كه الهام گرفتن از كربلا و پيمان بستن با راه و هدف شهداى عاشورا را نشان مى‌دهد. و نيز، خوف و هراس دشمنان را از مركزيت يافتن كربلا براى نهضت‌هاى علوى و قيام‌هاى شيعى در لابلاى تاريخ مى‌بينيم.
نداى «هل من ناصر» حسين(ع) در گوش تاريخ پيچيد و حسين(ع) تاريخ را، امت‌ها و نسل‌ها را مخاطب خويش قرار داده بود.
«لبيك» گويان نداى استغاثۀ سيدالشهدا، در تاريخ، فراوان بودند.
حسين(ع)، فرياد زد، تا نشستگانى برخيزند، ندا در داد، تا جوانمردانى، به يارى حق بشتابند. پيام فرستاد، تا آزادگانى، لبيك گويند. شهيد شد، تا از خونش، الهام بگيرند و از كربلايش، درس بياموزند. جان داد، تا جان‌هايى در كالبدهاى سرد و افسرده، گرم گردد و شورآفرين‌جوامع بشرى شود.
نهضت‌هاى بسيارى، مديون كربلا و قيام‌هاى فراوانى، الهام گرفته از عاشوراست. و انقلابيون بى‌شمارى، شاگرد مكتب شهادتِ حسين(ع) اند.
كوفيانى كه در حمايت از مسلم بن عقيل و حسين بن على(ع) كوتاهى و سستى نشان داده بودند، پس از شهادتِ امام‌حسين(ع) در كربلا و وقوع آن قتل‌عام فجيع و كشته شدن امام معصوم به دستِ نيروهاى ابن‌زياد، خود را مقصّر و گناهكار مى‌دانستند و توبۀ خويش را تنها با يك قيام مسلحانه و انتقام خون شهيدان از امويان قابل قبول مى‌دانستند. اينان كه توبه كنندگان بودند، حركتشان به نام «قيام توابين» معروف است.
در نهضت توابين كربلا، پس از تشكيل هسته‌هاى اصلى قيام و آماده شدن شرايط براى شروع انقلاب، وقتى در سال 65هجرى قيام خود را بر ضدّ حكومت اموى اعلان مى‌كنند، تصميم مى‌گيرند به زيارت قبر حسين(ع) بروند تا توبۀ خود را به درگاه پروردگار، نزد مرقد او اعلان كنند.
به نقل تواريخ، دسته‌هاى توابين به طرف كربلا رهسپار شدند. وقتى به كربلا رسيدند، همه يكصدا فرياد كشيدند: «يا حسين!»... و گريه و زارى كردند و به درگاه
خداوند، توبه و تضرع نمودند تا خداوند، گناهانشان را ببخشد، آنان در برابر بارگاه