224عبادت مى‌كنى، سر بر روى هر خاكى بگذارى نمازت درست است ولى اگر سر بر روى آن خاكى بگذارى كه تماس كوچكى، قرابت كوچكى، همسايگى كوچكى با شهيد دارد و بوى شهيد مى‌دهد، اجر و ثواب تو صد برابر مى‌شود...». 1
نه‌تنها تربت شهيد، بلكه هر چيزى كه از شهيد، يادگار مانده و نشانى از اوست و كوچك‌ترين پيوندى با يك شهيد دارد، براى وارثان خط شهادت و شاگردانِ اين مكتب، الهام‌بخش، عزيز، مقدس، متبرك، ارزشمند و خاطره‌آميز است.
فرات، آب حيات
گاهى «جغرافى»، گوياى يك «تاريخ» است.
گاهى قطعه‌اى زمين، حامل يك «فرهنگ» است.
گاهى نهر آبى، ديوار ديارى، ستون مسجدى، بقاياى شهرى، ردّ پايى، نقش ديوارى و... در بردارندۀ يك دنيا خاطرات تاريخى تلخ و شيرين است، رواقِ تاريخ و آيينۀ حوادث است.
از آنها بايد الهام گرفت و با تأكيد بر آنها، تاريخ را به ياد آورد.
«فرات»، از اينگونه نهرهاست و آب فرات، در قاموس فرهنگ شيعه، بار معنوى و محتواى فرهنگى دارد و رازدار بزرگ و مقدّسى است كه امواجش، حماسۀ كربلا و آن تشنگى‌ها، ايثارها، حماسه‌ها، قهرمانى‌ها و ايمان‌ها را به يادها مى‌آورد.
«دجله» و «فرات»، تاريخ مجسّم و روان است. تاريخ امت اسلام، بر امواج اين دو رود هميشه جارى ثبت است.
آب «فرات» و خاك «كربلا»، هر دو يادآور عاشورايند و هر دو، در الهام‌بخشى، مؤثّر و كارساز، و هر دو، مورد تشويق و ترغيب اهل‌بيت و ائمه، و هر دو، مقدس و مبارك و عزيز.
در حديثى، «رود فرات» و «رود نيل»، رودهاى مؤمن به حساب آمده است: