166حضرت‌رضا(ع) فرموده است:
«ما مِنّا الاّ مقتولٌ او شهيد». 1
كه سرنوشت شهادت و كشته شدن را براى هر يك از ائمه، بيان مى‌كند.
زيارت در حيات و ممات
امامان ما، زنده و مرده‌شان يكى است و در هر دو حال، آن آگاهى و توجه و احاطه به امور را دارا هستند.
شهيدان هم - به نصّ روشن آيات قرآن - زنده‌اند و نبايد آنان را مرده پنداشت.
ائمۀ شيعه، همه، مرگشان با «شهادت» بوده است.
پس... ائمه، پس از مرگشان هم زنده‌اند و «حيات مضاعف» دارند.
بنابراين، حضور بر تربت پاكشان و زيارت مرقد مطهّرشان، با «زيارت اهل قبور» متفاوت است و ديدارى است زنده‌تر، عينى‌تر، ملموس‌تر.
زيارت ائمه، چه در حال حياتشان و چه پس از شهادتشان، يكسان است.
اين، بيان خود آنان است. امام‌صادق(ع) فرموده است:
«مَنْ زارَنا فى مَماتِنا فَكاَنّما زارَنا فى حياتنا». 2
يعنى، آنكه ما را در مرگمان زيارت كند، گويا در حال حيات، ما را ديدار كرده است.
اين يكسانى در دو حال، در چيست؟
در اين كه زيارت پس از شهادتشان هم، اجر و پاداش عظيم دارد،
در اين كه مى‌فهمند و متوجه‌اند و پاسخ سلام زائران را مى‌دهند،
در اين كه «ديدار»، سازنده و تربيت كننده است، براى زائر،
و اين كه نشانۀ موضع گيرى و جهتِ خطّ فكرى و عملى است،