16در كدام مكتب، برنامۀ سازنده و شگفت و دگرگون كننده‌اى چون «حج» وجود دارد؟ كدام آيين، برنامه‌هاى تربيتى وسيع و دقيق، همچون «رمضان» دارد، با آن دعاها و سحرها و افطارها و نمازها و مناجات‌هايش با تشنگى و گرسنگى چشيدن‌هايش، با آن كنترل چشم و گوش و زبان و نگاه و شكم و شهوت و غرائز و خواسته‌هايش؟...
كدام دين، برنامه‌هايى چون احياى خاطرۀ عاشورا و گراميداشت شهيدان و گريه بر مظلوميت‌ها و يادآورى حماسه‌ها و فداكارى‌ها و نشر فضيلت‌ها و ارزش‌هاى انسانى و ترسيم خلوص‌ها و اخلاص‌ها و ايثارها دارد؟!
براى روز و شب و سفر و حضر و تجارت و عبادت و سياست و معاشرت و اخلاق انسان، در كدام فرهنگ، به اندازۀ اسلام، برنامه و دستور است؟
كدام مسلك، برنامۀ عظيم و شكوهمندى چون نماز جمعه و جماعت دارد؟
در كدام ملت و مليت، مراكز الهام‌بخش و سازنده و شورآفرين و پاكسازى چون «مكه»، «مدينه»، «بقيع»، «كربلا»، «نجف»، «كاظمين»، «سامرا»، «زينبيه»، «مشهد» و «قم»، غار حرا، جبل‌الرحمه، دامنۀ احد، كوفه، فرات و دجله، زمزم و منا و عرفات و مشعر و... صدها از اين قبيل وجود دارد كه هر كدام حامل فرهنگى و در بردارندۀ تاريخى و حاوى الهام و رهنمودى است؟!...
اينك، در مقام شمردنِ همۀ اين مناسبت‌ها و موقعيت‌ها و فضاهاى تربيتى اسلام نيستيم. اين «مدخل» زمينه‌اى بود براى ورود به بحث اصلى كه عبارت است از: «زيارت».
چرا «زيارت»؟
شك نيست كه «زيارت» در اسلام، بخصوص در فرهنگ شيعه، جايگاه والايى دارد.
امامان و اولياى خدا، تا حدّ بسيارى دعوت و تشويق به زيارت كرده‌اند.
پاداش‌ها و ثواب‌هاى فراوانى براى «زائر» بيان شده است.