1) . كرخ محلۀ وسيعى در غرب بغداد بود كه اطراف آن‌را ديوار وحصارى احاطه مى‌كرد، تمام مردم آن شيعى بودند و فردى غير شيعى در ميان آن‌ها ديده نمى‌شد؛ چنان‌كه ياقوت در (معجم البلدان) همين نكته را ياد كرده و اين قسمت از بغداد را سراسر به نام «كرخ» ناميده است.

2) . الكامل، ج9، ص54. اگر روز غار روز عيد، و روز قتل مصعب روز حزن و اندوه باشد براى شيعه مشكلى به وجود نمى‌آورد. اما آيا روز قتل مصعب را مى‌توان با روز عاشورا مقايسه كرد؟ آيا روز غدير همان روزى نيست كه بيش از صد هزار مسلمان در آن‌روز گرد هم آمدند و على عليه السلام را به‌خاطر مقام والايش تهنيت گفتند؟ حتى ابوبكر و عمر در مقام تبريك گويى به على عليه السلام عرض كردند: بخ بخ لك اصبحت مولاى و مولى كل مؤمن و مؤمنة»: (آفرين بر تو كه هم اكنون سرور ما و سرور هر مرد و زن مسلمان گشتى)؛ بنابراين لازم است همۀ مسلمين در جشن و سرور - براى چنين روزى - شريك شادى هم باشند. اما روز عاشوراى حسينى، سزاست كه تمام مسلمانان عالم براى چنين روزى افسرده و اندوهگين شوند؛ مگر نه اين است كه حسين عليه السلام سبط رسول‌اكرم صلى الله عليه و آله ، و ريحانۀ او، خامس اصحاب كسا، و از زمره اهل‌بيتى بود كه خداوند پليدى‌ها را از آن‌ها سترد؟ آيا حسين عليه السلام سرور اهل بهشت نبوده است؟ آيا نه اين است كه حادثۀ شهادت او حادثۀ دردناكى است كه روزگار مانند آنرا به خود نديده است؟ براى اين‌كه براى حزن و اندوه بر آن حضرت انگيزه‌اى را ياد كنيم كافى است كه بگوييم: بايد با رسول‌اكرم صلى الله عليه و آله همدردى نماييم و فرمان او را به اجرا در آوريم؛ زيرا رسول‌اكرم صلى الله عليه و آله ده‌ها سال پيش از واقعۀ عاشورا براى چنين روزى گريست و اندوهگين گشت، و مردم را به حزن و اندوه و گريستن بر آن حضرت فرمان داد.