12
داريد، من نيز دشمن مى‌شمارم.)
گوياى اين حقيقت است و از سوى ديگر، از روز مرّه گى و آلودگى به گناه فاصله گرفتن و خود را در اقيانوس رحمت و مغفرت الهى شستشو دادن و با توبه از گناه و معصيت رهيدن است.
زائر در اماكن زيارتى، قطرۀ وجود خود را به اقيانوس رحمت حق پيوند مى‌زند و با روحى سرشار از شادى، طراوت و اميد نسبت به آينده، به خانه و كاشانۀ خويش بر مى‌گردد تا زندگى جديدى را آغاز كند و از آلودگى و ناپاكى دور باشد.
زائر، با اين سفر معنوى، از زندگى تكرارى و بى‌ثمر فاصله مى‌گيرد و با ارتقاى فكر و انديشه و تقويت ايمان و باورهاى دينى، با اراده‌اى استوار، موانع كمال را از سر راه بر مى‌دارد تا به حقيقتِ هستى، كه كمال مطلق است برسد:
«إِلَهِي هَبْ لِي كَمَالَ الانْقِطَاعِ إِلَيْكَ، وَ أَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِيَاءِ نَظَرِهَا إِلَيْكَ، حَتَّى تَخْرِقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إِلَى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ...»
«خداوندا! بريدن كامل از خلق و پيوستن به خود را بر من عنايت فرما و ديده‌هاى دلمان