56 يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لاٰ تَتَّخِذُوا الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَكُمْ هُزُواً وَ لَعِباً مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتٰابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَ الْكُفّٰارَ أَوْلِيٰاءَ.... ¹

يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لاٰ تَتَّخِذُوا آبٰاءَكُمْ وَ إِخْوٰانَكُمْ أَوْلِيٰاءَ إِنِ اسْتَحَبُّوا الْكُفْرَ عَلَى الْإِيمٰانِ وَ مَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَأُولٰئِكَ هُمُ الظّٰالِمُونَ . ²

آيات فوق تنها نمونه‌اى از آيات قرآن در زمينۀ «نهى از تولّى كفار» است. هرچند بحث تفصيلى و تفسيرى دربارۀ هريك از آيات فوق مفيد است، اما براى جلوگيرى از اطالۀ سخن تنها به ذكر چند نكته بسنده مى‌كنيم:

1- «نهى از پذيرش ولايت» اختصاص به كفار ندارد، بلكه يهوديان و مسيحيان را نيز، كه سابقۀ توطئه و دشمنى با مسلمانان دارند و نيز كسانى كه دشمن خدا و مسلمانانند و كسانى كه از اهل كتاب دين خدا را به مسخره و بازى مى‌گيرند، شامل مى‌شود.

2- «ولايت» در اغلب آياتِ «نهى از تولّى كفار» به‌معناى دوستى است و با توجه به نكاتى كه در توضيح