54مهمتر از همه آنكه، برائت قلبى و علنى آنان موجب شد تا «اسوۀ مسلمانان» گردند و تكليف آنان، نيز از اين رهگذر مشخص شود.
نكاتى در آيه وجود دارد كه اهميت برائت از شرك و بت‌پرستى را بيش از پيش آشكار مى‌سازد:
1- معرفى ابراهيم و يارانش به عنوان «اسوۀ حسنه» اقتضا مى‌كند كه مسلمانان از آنان تبعيت نمايند، در غير اين صورت الگو بودن آنان لغو خواهد بود.
2- به كار رفتن كلمۀ «انّ» در ابتداى سخن ابراهيم و پيروانش با قوم كه دلالت بر تأكيد دارد، نشانۀ اهمّيت آن است.
3- پس از اعلان برائت از مشركان و آلهۀ آنان، براى بار دوم مى‌گويند: «به شما كفر مى‌ورزيم.»
4- پس از آن، براى بار سوم، دشمنى و كينۀ خود را نسبت به آنان ابراز مى‌كنند.
5- قيد «ابداً» در آيه شريفه، براى نشان دادن دوام دشمنى و كينۀ خود از آنهاست تا زمانى كه به خداى يكتا ايمان آورند.
گويا مهمترين شاخصۀ حضرت ابراهيم عليه السلام در ميان همۀ خصوصيات مكتب او، كه ملاك اسوه‌بودن او نيز مى‌باشد و قرآن آن را محور الگو بودن براى مسلمانان مى‌شمارد،