53مى‌كند، آيه شريفه‌اى است كه آن حضرت و پيروانش را به‌خاطر اعلان برائت اسوۀ مسلمانان معرفى مى‌كند:
قَدْ كٰانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرٰاهِيمَ وَ الَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قٰالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنّٰا بُرَآؤُا مِنْكُمْ وَ مِمّٰا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّٰهِ كَفَرْنٰا بِكُمْ وَ بَدٰا بَيْنَنٰا وَ بَيْنَكُمُ الْعَدٰاوَةُ وَ الْبَغْضٰاءُ أَبَداً حَتّٰى تُؤْمِنُوا بِاللّٰهِ وَحْدَهُ . 1
«قطعاً براى شما در (پيروى از) ابراهيم و كسانى كه با اويند، سرمشقى نيكوست، آنگاه كه به قوم خود گفتند: ما از شما و از آنچه به جاى خدا مى‌پرستيد، بيزاريم. به شما كفر مى‌ورزيم و ميان ما و شما دشمنى و كينۀ هميشگى پديدار شده تا وقتى كه فقط به خدا ايمان آوريد.»
بر اساس اين آيه، ابراهيم و پيروانش به‌خاطر شرك قوم، هم در عمل از آنان برائت مى‌ورزيدند و هم در دل دشمنى و بغض داشتند، و به «بغض قلبى» و «برائت و دشمنى عملى» خويش تا وقتى كه شرك آنان استمرار داشت، ادامه مى‌دادند تا به خداى يكتا ايمان آورند. 2