30در اين آيه سخن از برائت از شريك خداست كه در اشكال و صور گوناگون و در ميان اقوام و ملل، عبادت مى‌شود.

حضرت ابراهيم عليه السلام نيز هنگامى كه از دشمنى آذر با خداى سبحان آگاه شد، از او تبرّى جست:

فَلَمّٰا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلّٰهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ ¹

البته دشمنى خدا مصاديق گوناگون دارد، هركه با خدا دشمنى كند، خداوند نيز دشمن اوست.

مَنْ كٰانَ عَدُوًّا لِلّٰهِ وَ مَلاٰئِكَتِهِ وَ رُسُلِهِ وَ جِبْرِيلَ وَ مِيكٰالَ فَإِنَّ اللّٰهَ عَدُوٌّ لِلْكٰافِرِينَ ²

«هركه دشمن خدا و فرشتگان و فرستادگان او و جبرئيل و ميكائيل است (بداند كه) خدا يقيناً دشمن كافران است.»

آيۀ شريفه مربوط به يهوديانى است كه براى تكذيب پيامبر، جبرئيل امين را تكذيب نمودند، خداوند نيز دشمنى خود را با آنان اعلان كرد و البته لازمۀ دشمنى خدا با كافران، اعلام برائت ازآنان است.