28اين نيست كه شخصى با واسطه قرار دادن ذوات مقدسه به خدا نزديك شود و آنها را وسيلۀ برآورده شدن حاجات خود قرار دهد، زيرا آنان نزد خدا آبرومندند؛ نه اين كه ذات مقدس آنان را به طور مستقل در برآورده شدن حاجت هايش دخيل بداند، بلكه آنان را مجارى فيض، حلقه‌هاى وصول واسطه‌هاى بين مولى وبندگان مى‌داند... با اين عقيده كه تنها مؤثر حقيقى در عالم وجود خداوند سبحان است و تمام كسانى كه متوسل به ذوات مقدسه مى‌شوند همين نيّت را دارند، حال اين چه ضدّيتى با توحيد دارد؟...». 1
توسل به دعاى پيامبر(ص) در حيات برزخى
توسل به دعاى پيامبر صلى الله عليه و آله در حيات برزخى
عقيدۀ مسلمانان جواز بلكه رجحان اين نوع توسل است، ولى در مقابل، وهابيان قائل به عدم جواز و حرمت آن مى‌باشند.
ابن تيميّه كه از سران مخالفان توسل است و وهابيت بيشتر افكار خود را از او گرفته اند مى‌گويد:، «توسل؛ يعنى اين كه انسان از پيامبر طلب كند تا برايش دعا كند؛ همان گونه كه شما به انسانى زنده مى‌گويى: براى من دعا كن. همان طور كه صحابه از پيامبر مى‌خواستند تا برايشان دعا كند. اين در مورد زنده‌ها صحيح و مشروع است، ولى در مورد مردگان از انبيا و