91

سر تراشيدن و سرّ آن

موى سر، به حسب ظاهر، جمال و زيبايى انسان است. اگر كسى موى سر شخصى را به اجبار بتراشد، زيبايى‌اش را از او گرفته است و بايد ديه بپردازد.

ابن ابى‌العوجاء در مناظره‌اى كه با امام صادق - عليه‌السلام - داشت، ¹و شكست خورده بازگشت، از او پرسيدند: جعفر بن محمد - عليهما السلام - را در اين مناظرۀ عملى چگونه يافتى؟

گفت: او درياى علم است! سپس ادامه داد: «كَيفَ وَ هُو ابنُ مَن حَلَقَ رؤوسَ هؤلاء» ²؛ «او (جعفر بن محمد) فرزند كسى است كه پدرش سرِ همۀ اين مردم را تراشيد!»

هيچكس حاضر نيست موى سر خود را با تيغ بزند، بخصوص جوانان، امّا وقتى وارد سرزمين منا مى‌شود، اين جمال را هم، كه برايش ارزش بسيار قائل است، در پاى فرمان آن جميل محض، نثار مى‌كند.

در ميان عرب، بسيار دشوار بوده است كه موهاى سر خود را تيغ بزنند امّا از آن هنگام كه فرمان وحى را توسط پيامبر - ص - شنيدند براى رضاى خدا از اين جمال ظاهرى و صورى هم دل بريدند.

راز سر تراشيدن، اين است كه انسان هر گونه غرور و كبر و نخوت و منيّت را از سرش به دَر كند، و خود را از هر معصيتى تطهير و تنظيف نمايد.