90رمى كردم. پس اگر انسانى خود جزء شياطين انسى باشد، هرگز قدرت و لياقت رمى ندارد.

وقتى شيطان قرين كسى باشد، او نمى‌تواند قرين خود را رمى كند؛ «وَ مَنْ يَعْشُ عَنْ ذِكْرِ الرَّحْمٰنِ نُقَيِّضْ لَهُ شَيْطٰاناً فَهُوَ لَهُ قَرِينٌ» ¹، «وَ مَنْ يَكُنِ الشَّيْطٰانُ لَهُ قَرِيناً فَسٰاءَ قَرِيناً.» ²

كسى كه از ياد حق غافل است و نام حق و ياد حق را نمى‌شنود و نمى‌بيند، كيفرى را كه خداوند متعال به او مى‌دهد، آن است كه شيطان را قرين و مقارن او مى‌سازد و كسى كه شيطان قرين او باشد، به همسفر بدى مبتلا است و از آنجا كه شيطان قرينش مى‌باشد، ديگر او را رمى نمى‌كند و چنين كسى در حقيقت اعمال منا را انجام نداده، به سرّ رمى جمرات نرسيده و حجّ او ناتمام است.

قربانى؛ سر بريدن آز و طمع

گوسفندى را سر بريدن، لاشه‌اش را به كنارى انداختن و بى‌مصرف گذاشتن مهم نيست. حاجى كه گوسفندى يا گاوى را سر مى‌برد و يا شترى را نحر مى‌كند، با اين عمل مى‌خواهد از باب تنزّل معقول به محسوس اين معنا را برساند كه:

حنجرۀ ديو طمع را بريدم و خفه‌اش كردم. پس قربانى كردن؛ يعنى آز و طمع را سر بريدن.