48قيامت با همان كفن ظهور و حضور پيدا مى‌كند. چون مى‌خواهند اسرار قيامت را در مناسك و مراسم حج تجلّى دهند، از اين رو فرمودند: لباس ساده در بر كنيد كه هر گونه فخر برطرف شود. لباس نادوخته، يعنى لباس احرام بپوشيد تا سفر مرگ در نظرتان مجسّم شود و مسألۀ مردن و قيامت در حضورتان حاضر باشد.
امام سجّاد به شبلى فرمود: معناى كندن لباس دوخته شده؛ يعنى «خدايا! من ديگر لباس گناه در بر نمى‌كنم و از هر گناهى توبه كردم.»
تنها «گناه نكردن» مهمّ نيست، «اطاعت كردن» مهمّ است، به همين جهت، حاجى لباس احرام؛ لباس نادوخته و رنگ نگرفته و حلال و پاك و جامۀ طاعت بر تن مى‌كند.
تلبيه
لبّيك گفتن در حال احرام نيز به اين معناست كه:
«خدايا! من هر چه كه حق است، به آن گويا هستم و از هر چه كه باطل است زبانم را مى‌بندم.» لبيك گفتن، تطهير زبان است از هر چه كه معصيت است.
زبان قليل الجِرم و كثير الجُرم است. جِرم آن كوچك و جُرمش زياد است. گناهان فراوانى به وسيلۀ زبان انجام مى‌گيرد؛ از انكار لسانى تا مسألۀ غيبت، تُهمت، دروغ، افترا، مسخره كردن و ... .
راز لبيك گفتن اين است كه: «خدايا! از اين لحظه متعهّد مى‌شوم هر چه را كه طاعت تو است بر زبان جارى كنم و از هر چه كه معصيت است