25
« وَ مَنْ يُعَظِّمْ شَعٰائِرَ اللّٰهِ فَإِنَّهٰا مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ » 1.
و هر كس شعاير خدا را بزرگ شمارد، بدون ترديد اين بزرگ شمردن ناشى از تقواى دل‌هاست.
هنوز قالب‌ها نبود و كعبه نبود كه روح‌ها به كعبه زيارت مى‌كردند، دريغا كه بشريت نمى‌گذارد كه به كعبۀ ربوبيت رسيم و بشريت نمى‌گذارد كه ربوبيت رخت بر صحراى صورت نهد !
هر كه نزد كعبۀ گِل رود خود را بيند و هر كه به كعبۀ دل رود خدا را بيند، ان‌شاء اللّه كه خدا ما را حج حقيقى روزى كند.
چون دل تصفيه كردى و آن را به نور معرفت آراستى و بر يقين و عشقش استوار نمودى، حرمتى ما فوق حرمت كعبه براى آن كسب كردى، با چنين دل به حج خانۀ حق برو كه خود را با معنويت كعبه - يعنى آن نورى كه در قيامت از حقيقت آن خانه به شفاعتت آيد - هماهنگ نموده و به موقفى عظيم و مقامى جليل دست يافته‌اى و بدان كه حرمت دل - در صورتى كه به حقيقت، بيت اللّه و عرش اللّه گردد - با حرمت كعبه قابل قياس نيست.
پروين اعتصامى در اين زمينه چه نيكو سروده :
گه احرام روز عيد قربان