63 «هيچ شك و ترديدى ما را از مقابله با اهل شام باز نمى‌دارد. ما درگذشته به نيروى استقامت و تفاهم داخلى شما، با اهل شام مى‌جنگيديم، ولى امروز بر اثر كينه‌ها، اتحاد و تفاهم از ميان شما رخت بر بسته است. استقامت خود را از دست داده و زبان به شكايت گشوده‌ايد.

وقتى به جنگ صفين روانه مى‌شديد، دين خود را بر منافع دنيا مقدم مى‌داشتيد، ولى امروز منافع خود را بر دين ترجيح مى‌دهيد. ما همان‌گونه هستيم كه در گذشته بوديم، ولى شما نسبت به ما آن‌گونه كه بوديد وفادار نمانده‌ايد.

بعضى از شما، كسان و بستگان خود را در جنگ صفين، و برخى ديگر كسانِ خود را در نهروان از دست داده‌اند. گروه اول، بركشتگان خود اشك مى‌ريزند و گروه دوم خونبهاى كشتگان خود را مى‌خواهند، بقيه نيز از پيروى ما سر پيچى مى‌كنند!

معاويه پيشنهادى به ما كرده است كه دور از انصاف و برخلاف هدف بلند و عزت ما است. اكنون اگر آمادۀ كشته شدن در راه خدا هستيد، بگوييد تا با او به مبارزه برخيزيم و با شمشير پاسخش را بدهيم و اگر طالب زندگى و عافيت هستيد، اعلام كنيد تا پيشنهاد او را بپذيريم و رضايت شما را تأمين كنيم.

سخن امام عليه السلام به اينجا كه رسيد، مردم از هر طرف فرياد زدند:

«اَلْبُقْيَة، الْبُقْيَة»؛ «ما زندگى مى‌خواهيم، ما مى‌خواهيم زنده بمانيم!» ¹