32 اَلْحَسَنَةِ وَ جٰادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ». ¹ چنين شيوه‌اى مقبول‌تر و نزديك‌تر به هدف است و خلاف آن حماقت و خطاست؛ بنابراين اگر با مسلمانى برخورد كردى كه نماز مى‌گزارد، واجبات بجاى مى‌آورد و از حرام دورى مى‌كند و در نشر دعوت الهى و بپاداشتن مساجد مى‌كوشد و به تعهدات پايبند است، سپس او را به مطلبى دعوت كردى كه تو آن را حق مى‌پندارى و او ديدگاهى مخالف تو دارد - و از گذشته نيز در قبول و انكار آن امر بين علما اختلاف بوده است - سپس مشاهده كردى كه او زير بار رأى و نظر تو نمى‌رود و تو او را به مجرد چنين مخالفتى تكفير كردى، در اين‌جا تو هستى كه مرتكب گناهى بزرگ و زشت گرديده‌اى كه خداوند از آن نهى نموده و از تو خواسته است كه در اين امور با حكمت و نيكى، رفتار نمايى.

علامه «محمّد احمد مشهور» مى‌گويد:

اجماع علما، بر عدم جواز تكفير اهل قبله است؛ مگر آن‌كه موردى واقع شود كه مستلزم نفى خداوند قادر يا شرك آشكارى باشد كه نتوان آن را تأويل نمود، يا فردى منكر نبوت يا چيزى از ضروريات دين شود يا منكر چيزى شود كه به‌صورت متواتر يا اجماع ضرورى دين شناخته