55
«مٰا لِلظّٰالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ وَ لاٰ شَفِيعٍ يُطٰاعُ». 1
- براى ستمگران هيچ خويشى و شفيعى، كه شفاعت وى پذيرفته شود، نخواهد بود.
فلسفه شفاعت
شفاعت، بسان توبه، روزنۀ اميدى است براى كسانى كه مى‌توانند در نيمۀ راه ضلالت و معصيت، گناهان خويش را ترك كنند و از آن پس، باقيماندۀ عمر خود را در طاعت خدا سپرى نمايند؛ زيرا انسان گناهكار هرگاه احساس كند كه در شرايط محدودى (نه در هر شرايطى) مى‌تواند به شفاعت شفيع، نايل گردد، سعى مى‌كند كه اين حد را حفظ نمايد و گام فراتر ننهد.
نتيجۀ شفاعت
مفسران در نتيجۀ شفاعت، كه آيا بخشودگى گناهان است و يا ارتقاء درجه، اختلاف‌نظر دارند ولى با توجه به فرمودۀ پيامبر گرامى كه: «شفاعت من، براى مرتكبان گناهان كبيره است» نظر نخست، روشن‌تر مى‌گردد.
«إنَّ شَفٰاعَتِى يَومَ الْقيٰامَةِ لِأَهْلِ الْكَبٰائِر مِنْ امَّتى». 2
- شفاعت من در روز رستاخيز، از آن كسانى از امت من است كه مرتكب گناهان كبيره شده‌اند.