54
* اولاً: شفيع از جانب خدا در شفاع مأذون باشد. تنها گروهى مى‌توانند شفاعت نمايند كه علاوه بر قرب معنوى به خدا، از جانب وى مأذون باشند. قرآن مجيد در اين مورد مى‌فرمايد:
«لاٰ يَمْلِكُونَ الشَّفٰاعَةَ إِلاّٰ مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمٰنِ عَهْداً». 1
- مالك شفاعت نيست مگر كسى كه نزد خداى رحمان، عهد دريافته باشد.
و در جاى ديگر مى‌فرمايد:
«يَوْمَئِذٍ لاٰ تَنْفَعُ الشَّفٰاعَةُ إِلاّٰ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمٰنُ وَ رَضِيَ لَهُ قَوْلاً». 2
- در روز رستاخيز، شفاعت كسى دربارۀ ديگران سود نمى‌بخشد، مگر كسى كه خدا به او اذن دهد و به گفتار وى راضى گردد.
* ثانياً: شخص مورد شفاعت نيز بايد لياقت فيض الهى را از طريق شفيع پيدا كند؛ يعنى رابطۀ ايمانى او با خدا و پيوند روحى وى با شفيع، گسسته نشود، بنابراين كافران كه رابطۀ ايمانى با خداوند ندارند و برخى از مسلمانان گناهكار؛ مانند گروه بى‌نماز و آدم‌كش كه فاقد پيوند روحى با شفيع هستند، مورد شفاعت قرار نمى‌گيرند.
قرآن در مورد افراد بى‌نماز و منكران روز رستاخيز مى‌فرمايد:
«فَمٰا تَنْفَعُهُمْ شَفٰاعَةُ الشّٰافِعِينَ». 3
- پس شفاعت شفيعان، به آنان سودى نمى‌بخشد.
و دربارۀ ستمگران مى‌فرمايد: