22كليّۀ شخصيتهاى بنى هاشم و جمعى از بزرگان صحابه؛ مانند سلمان، ابو ذر، مقداد، خباب بن ارت و امثال آنان قرار داشتند، بر همين عقيده باقى ماندند و شيعۀ على عليه السلام نام گرفتند.
البته اين لقب را پيامبر گرامى، در حال حيات خود به پيروان امير مؤمنان عطا فرموده است. آنجا كه با اشاره به على ابن ابى طالب مى‌فرمايد:
«و الذّى نفسى بيده، انَّ هذا و شيعته لهم الفائزون يوم القيامة». 1
- سوگند به آن كه جان من در دست او است، او (على عليه السلام ) و پيروان وى در روز رستاخيز، رستگارانند.
بنابراين شيعه، عبارت است از گروهى از مسلمانان صدر اسلام كه به خاطر اعتقاد به «تنصيصى بودن» مقام ولايت، بدين نام معروف گرديده‌اند و اين جمعيت تاكنون نيز بر خط وصايت و پيروى از اهل بيت پيامبر باقى مانده‌اند.
مقام و موقعيت شيعه، از همين طريق معين مى‌شود و بدين بيان، بى‌پايگى گفتار برخى از جاعلان جاهل يا مغرض، مبنى بر اين كه تشيع زاييدۀ دورانهاى بعدى است، روشن مى‌گردد. براى شناخت گسترده‌تر تاريخ شيعه، به كتابهاى «اصل الشيعه و اصولها»، «المراجعات» و «اعيان الشيعه» رجوع شود.
2 - گروه ديگر بر آن بودند كه مقام خلافت، مقامى است انتخابى، از اين رو با ابو بكر بيعت نمودند و بعدها به «اهل سنت» يا تسنن، ملقّب گرديدند. و سرانجام نتيجه آن شد كه بين هر دو طايفۀ اسلامى، با داشتن مشتركات بسيار در اصول، اختلاف نظر پيرامون مسألۀ خلافت و جانشينى پيامبر به وجود آمد و هسته‌هاى نخستينِ هر دو گروه را همان مهاجر و انصار تشكيل مى‌دادند.