95كتب رجالى موثّق شمرده نشده‌اند.
در صورتى هم كه به درستىِ اين حديث قايل باشيم براى متعه، ثواب و فضيلت بسيار اثبات نمى‌كند و اين امرى آشكار است، زيرا ممكن است يك مرد با زن پنجاه كلمه سخن نگويد يا پيكرى پر مو نداشته باشد تا به مقدارى كه آب از آن گذر مى‌كند گناهانش آمرزيده گردد. نمى‌دانم چرا نويسنده اين ثواب را چنين سترگ دانسته است!
نويسنده مى‌نويسد: تمايل به درك چنين ثوابى موجب شده علماى حوزه در نجف و همۀ حسينيه‌ها و حرمهاى ائمّه عليهم السلام ، فراوان متعه كنند كه از ميان آنها مى‌توان سيدصدر، بروجردى، شيرازى، قزوينى، طباطبايى، سيدمدنى به علاوۀ ابوحارث ياسرى و گروهى ديگر را نام برد. اينها به عشق رسيدن به چنين پاداشى و نزديكى به پيامبر صلى الله عليه و آله در بهشت، بسيار متعه مى‌كردند.
پاسخ به نويسنده چنين است كه تعبير «علماى حوزه و همۀ حسينيه‌ها و حرمهاى ائمّه» از زبان يك شيعه گفته نمى‌شود، زيرا در ميان شيعه علماى حسينيه و علماى حرم نداريم، چنان‌كه هم‌اينك مرجعى با نام بروجردى يا قزوينى يا طباطبايى يا سيدمدنى وجود ندارد و ما تاكنون نام ابوحارث ياسرى را نه شنيده‌ايم و نه او را مى‌شناسيم و به احتمال زياد نامى جعلى است.
به هر حال آنچه او پيرامون حرص علماى شيعه به متعه مى‌گويد همگى دروغ و به هم بافته‌هايى است كه به دليلى استناد ندارد، و او مى‌بايست به جاى اظهار سخنانى چنين گزاف، دلايلى اثباتگر بياورَد.