94پاسخ به نويسنده اين است كه اين سه حديث در منابع شيعى ديده نمى‌شود و نمى‌دانم نويسنده آنها را از كجا آورده است؟ و چگونه آن را جعل كرده است؟
و همين دليل كافى است بر اينكه نويسنده نه در بازگفت روايات امين است نه در ادعاى خويش راست، وگرنه نيازى نداشت احاديثى را بافته و به شيعه نسبت دهد.
اينكه نويسنده ادعا كرده هر كه متعه نكند سزامند كيفر است و مسلمان شمرده نمى‌شود دروغ آشكار است، زيرا هيچ يك از علماى شيعه به وجوب نكاح متعه قايل نيستند و باور ندارند اسلام با انجام اين كار ثبوت مى‌يابد. خوانندگان خواهند ديد نويسنده در درستىِ اين ادّعا دلايل اثباتگر نمى‌آورَد.
نويسنده از امام صادق عليه السلام روايت مى‌كند كه به ايشان عرض شد: آيا متعه ثواب دارد؟ امام عليه السلام مى‌فرمايد: «اگر اين كار را در راه خدا براى مخالفت با منكران آن‌كند سخنى با آن زن بر زبان جارى نمى‌سازد مگر آنكه خداوند براى آن حسنه‌اى در نظر مى‌گيردو دستى به سوى او دراز نمى‌كند مگر آنكه خداوند براى آن حسنه‌اى مقرّر مى‌كند، و هرگاه نزديك آن زن شد خدا گناهى از او را بخشايد و آن زمان كه غسل كرد خداوند به مقدار آبى كه بر موى او مى‌ريزد از گناهانش در مى‌گذرد» (من لايحضره الفقيه، ج 3، ص366).
پاسخ به نويسنده چنين است كه اين حديث سندى ضعيف دارد، زيرا در سندش نام صالح بن عقبه و پدر او ديده مى‌شود كه هيچ يك در