83آگاهى ندارد - مقصود او امامش بود -». آيا امام صادق عليه السلام «عقل ندارد»؟
پاسخ نويسنده اين است كه: سخن زراره «امام از علم مناظره آگاهى ندارد» صرفاً يك انديشه در ذهن او بوده است و از انديشه هايى است كه گاهى به هر دليلى به ذهن خطور مى‌كند و به سرعت محو مى‌شود و براى چنين انديشه‌اى مؤاخذه نمى‌شود، و چون امام عليه السلام وجوه موضوع را براى زراره روشن مى‌سازد زراره درمى‌يابد كه در حقيقت خودِ او از علم مناظره آگاهى ندارد. بنابراين ديگر اشكالى در حديث باقى نمى‌مانَد و نبايد به سبب چنين انديشه‌هايى شخصيت زراره را مخدوش ساخت.
شايد اين انديشۀ زراره در نخستين ديدار او با امام باقر عليه السلام و پيش از اقرار به امامت و اعتراف به عصمت ايشان در ذهنش خطور كرده باشد.
خنده آور آنكه نويسنده اين حديث را در بيان اهانت شيعه به امام صادق عليه السلام آورده، در حالى كه امام باقر عليه السلام در حديث آمده است. مدّعى اجتهاد را بنگريد كه گمان كرده مقصود از «ابوجعفر» امام صادق عليه السلام است!
نويسنده ادعا كرده است كه عبّاس و پسرش عبداللّه و پسر ديگرش عبيداللّه و عقيل (عليهم السلام جميعاً) از اهانت و بدزبانى شيعيان بر كنار نبوده‌اند. كشى روايت مى‌كند كه: آيۀ «لَبِئْسَ الْمَوْلىٰ وَ لَبِئْسَ الْعَشِيرُ» 1 دربارۀ عبّاس نازل شده است (رجال كشى، ص 54).
پاسخ اين است كه اين روايت سندى ضعيف دارد، زيرا در آن نام