51حالى كه به شما مى‌فرمايد: «با خاندان من جنگيديد و حرمت مرا در هم شكستيد، پس از امّت من نيستيد» (احتجاج، ج 2، ص 32)، پاسخى چنين دارد:
اين روايت - با ضعف سندى كه دارد - در نكوهش اهل كوفه، در آن روزگار، وارد شده است، و ما پيشتر ثابت كرديم كه اهل كوفه در آن هنگام شيعه نبوده‌اند.
اين را نيز بايد در نظر آورْد آنچه نويسنده نقل مى‌كند دلالت آشكار دارد كه امام زين العابدين عليه السلام كسانى را نكوهيده است كه با حسين عليه السلام مكاتبه كرده و سپس درصدد جنگ با حضرت برآمده‌اند؛ كسانى همچون شبث بن ربعى و حجار بن ابجر و كسانى كه در راه اين دو بوده‌اند، و چنان كه گفتيم اين جماعت و نظاير ايشان شيعه نبودند.
نويسنده اين سخن امام صادق عليه السلام را مى‌آورَد كه فرموده است: «به خداى سوگند اگر در ميان شما سه كس بيابم كه حديث مرا پنهان بدارند، بر من روا نباشد كه حديثى از ايشان پنهان كنم» (اصول كافى، ج1، ص496).
پاسخ او چنين است كه امام در اين حديث فرموده‌اند كه اگر در ميان مخاطبان ايشان سه مؤمن يافت شود كه آنچه امام عليه السلام بديشان بگويد پنهان بدارند ديگر بر امام روا نخواهد بود كه از ايشان چيزى پنهان بدارد و اسرار الهى و معارف نبوى را كه ديگران از آن آگاهى ندارند به آگاهى ايشان خواهد رساند. دليل اين سخن آن است كه راوى حديث - ابن رئاب - مى‌گويد: