314چشاند، و مغيرة بن سعيد بر امام باقر عليه السلام دروغ مى‌بست و خطاب بر امام صادق عليه السلام كه خداوند گرماى آتش را به او نيز چشاند، و آن‌كه به من دروغ مى‌بندد محمد بن فرات است» (اختيار معرفة الرجال ، ج 2، ص 591).
پس دروغ پردازها همان كسانى هستند كه به دروغ ادّعا مى‌كردند وكلا يا سفراى ائمّه هستند يا دربارۀ ايشان مبالغه كرده‌اند يا امور باطل و ضلالتها را بديشان نسبت مى‌دادند و مى‌خواستند با آن شيعه را به گمراهى كشند و شريعت را تباه كنند، پس ائمّه عليهم السلام ايشان را نفرين فرستادند و به كفرشان حكم كردند و از آنها تبّرى جستند.
اينها هستند همان دروغ‌پردازان مورد نظر در حديث، نه راويان احاديث ائمّه عليهم السلام كه علوم خود را از ايشان ستانده‌اند و سخن ايشان را گرفته‌اند و در پيدا و پنهان با ايشان همراه بوده‌اند. اينهايند شيعيانى كه امامان آنها را در احاديثشان ستوده‌اند؛ احاديثى كه ما شمارى از آنها را در ستايش زراره و محمد بن مسلم و بريد عجلى و ابوبصير و ديگر راويان بزرگ يادآور شديم. احاديث روايت شده در ستايش ايشان و ديگران فراوان است.
امّا اينكه چرا امام قائم كار خود ر ا با شيعيان دروغ‌پرداز مى‌آغازد و آنها را مى‌كشد شايد از اين روى باشد كه دروغ اين گروه زشت‌تر از دروغ ديگران است، زيرا دروغ بستن به مذهب حق زشت‌تر از دروغ بستن بر مذاهب باطل است، و به همين سبب در اخبار آمده است كه زشت از غير شيعه زشت است و از شيعه زشت‌تر، و اين به سبب جايگاهى است كه شيعه نزد اهل‌بيت عليهم السلام دارد.