286آورد، بلكه به جنگ و ستيز با او برخواهند خاست و امام هر كه را با او به جنگ برخيزد خواهد كشت مگر كسى كه از جنگ با او خوددارى كند.
اين مفهوم در پاره‌اى از احاديث اهل سنّت نيز آمده است. حاكم در حديثى صحيح، كه ذهبى نيز با او موافق است، به سندش از نافع بن عتبه روايت مى‌كند كه: «از رسول خدا صلى الله عليه و آله شنيدم كه مى‌فرمود: شما با جزيرة العرب خواهيد جنگيد و خدا آن را خواهد گشود، سپس با روم خواهيد جنگيد و خدا آن را خواهد گشود، آن‌گاه با ايران مى‌جنگيد و خدا آن را هم خواهد گشود وانگاه با دجّال مى‌جنگيد و خدا او را نيز شكست خواهد داد» (المستدرك ، ج 4، ص 426).
نويسنده حديث دومى را مى‌آورَد كه چنين است: «ميان ما و تازيان جز كشتار نمى‌مانَد» (بحارالانوار، ج 52، ص 349).
پاسخ به نويسنده چنين است كه احتمال دارد مقصود از اين حديث آن باشد كه ميان اهل‌بيت عليهم السلام و عربها حقوقى نمانده مگر آنكه عربها با قتل و كشتار به علويان تجاوز كردند و آنها را زير هر خار و خاشاكى كه يافتند به قتل رساندند و در ميان ايشان بسيار خونريزى كردند و اين كلام امام عليه السلام اشاره به اين وضع روزگار امام صادق عليه السلام دارد، زيرا ابوجعفر منصور، همان گونه كه در تاريخ گفته آمده، بسيارى از بنى‌هاشم را كشتار كرد.
نويسنده حديث سومى را مى‌آورَد كه چنين است: «از عرب بپرهيز كه براى ايشان خبر ناگوارى است، حتّى يكى از آنها همراه قائم خروج