183آراء در اين مسأله - از قديم گرفته تا جديد - در مى‌يابيم كه نظر متأخّران به سبب آنچه گفته آمد به درستى نزديك‌تر است و هيچ اشكالى ندارد كه چنين ديدگاهى يك يا دو قرن پيش، پديد آمده باشد و مهم آن است كه با موازين شرعى و دلايل درست همساز باشد.
نويسنده مى‌گويد: فساد آدمى از دو راه حاصل مى‌شود: سكس و پول و اين هر دو در سادات 1 موجود است. فرج و دبر از طريق متعه و جز آن و پول از طريق خمس و آنچه در ضريحها افكنده مى‌شود. پس كدام يك از ايشان مى‌تواند در برابر اين عوامل فريبنده پايدارى كند، به‌ويژه هنگامى كه بدانيم برخى از آنها براى فرو نشاندن تمايلات جنسى و مالى اين راه را پيموده‌اند؟!
پاسخ نويسنده اين است كه اگر وى در حوزۀ علميه درس خوانده باشد و چنان‌كه ادّعا مى‌كند با علما محشور بوده، مى‌دانست كه آنها زاهدترين مردم در اين گونه امور هستند و زهد و تقواى آنها بيش از آن است كه گفته آيد و اگر چنان‌كه كاتب مى‌پندارد در مسائل جنسى فرو رفته بودند وبه گردآورى مال آز مى‌ورزيدند اين صفت از ايشان شهرت مى‌يافت وآوازه پيدامى‌كرد، زيرا امكان پنهان نگاه داشتن چنين امورى با در نظر گرفتن كثرت علما و پراكندگى ايشان در شهرها وجود ندارد.
اگر از باب همراهى خصم بپذيريم كه علما زنان را متعه مى‌كرده‌اند اين، پس از اثبات آنكه متعه در اسلام رواست و صحابۀ بزرگ آن را به