163مگر فقيهِ امينِ محتاطِ جامع الشرائطِ فتوا و حكم - چنان‌كه تفصيل آن خواهد آمد - كه از فقهاى اهل‌بيت عليهم السلام است» (مجمع الفائدة والبرهان ، ج4، ص 357).
نويسنده مى‌آورد: يكى ديگر از ايشان علامه سلار است كه مى‌گويد:
ائمّه، خمس را در زمان غيبت معاف شمرده‌اند تا به‌ويژه براى شيعيان تفضّل و كرمى كرده باشند. بنگريد به كتاب المراسم، صفحۀ 633.
پاسخ به نويسنده اين است كه: اين سخن سلار ديلمى رحمه الله دربارۀ انفال است نه خمس. او مى‌گويد: «انفال نيز تنها از آنِ او - يعنى امام - است، و آن هر زمينى است كه گشوده شده باشد بى آنكه اسب و راكبى بر آن زمين تاخته باشد، و زمين موات و ميراث حربى و بيشه زارها و دشتها و معادن و تيولها. هيچ كس حق ندارد در چيزى از اينها دخل و تصرّف كند مگر با اجازه امام. اگر كسى با اذن امام در اين امور دست بَرد چهار پنجم درآمد حاصله از آنها از آنِ او خواهد بود و خمسِ آن از آنِ امام است، و در اين زمان ما را از بهر كَرَم و تفضّل خاص در دست بردن در آن حلال داشته‌اند» (المراسم ، ص 140).
بنگريد كه چگونه نويسنده، سخن را تحريف مى‌كند و آنچه را دربارۀ انفال است پيرامون خمس مى‌آورَد.
نويسنده مى‌گويد: يكى ديگر از اين جماعت محمّد على طباطبايى، متوفّا در آغاز سدۀ يازدهم است كه مى‌گويد: اصحّ، همان معافيت [از پرداخت خمس ] است. مدارك الافهام، صفحۀ 344.