125نويسنده پنداشته است امام صادق عليه السلام ياران خود را توبيخ مى‌كرد و از متعه بازشان مى‌داشت و مى‌فرمود: «آيا هيچ يك از شما شرم نمى‌كند كه در جايى ديده شود و همين بر برادران و ياران صالح او حمل شود؟» (فروع كافى، ج 2، ص 44؛ وسائل الشيعه، ج 14، ص 450).
پاسخ نويسنده چنين است كه اين روايت، سندى ضعيف دارد، زيرا در اين سند نام صالح بن ابى حماد ديده مى‌شود كه ضعيف است و نجاشى در رجال خود، جلد 1، صفحه 441 از او چنين ياد مى‌كند كه وضعى پوشيده دارد كه ظاهر و باطنش ناهمگون است. نيز در اين سند نام محمّد بن سنان ديده مى‌شود و او - چنان‌كه گفته شد - بنا به مشهورِ ترديدناپذير ضعيف شمرده مى‌شود.
با چشمپوشى از سند حديث، مقصود از آن تحريم متعه نيست، بلكه منظور، تشويق به خوددارى از آن در ميان كسانى است كه متعه را حرام مى‌دانند و عيب مى‌شمرند، و بدين سان پرداختن بدان موجب عيبجويى از كنندۀ آن و برادران شيعى او - كه اعتقاد به حليّت آن دارند - مى‌گردد.
از همين رو در حاشيۀ فروع به نقل از كتاب مرآةالعقول مى‌آورد:
يعنى مردم او را در مكانى ببينند كه هر كس را در آن يابند عيبجويى مى‌كنند، زيرا متعه را كارى ناپسند مى‌دانند و همين موجب زيان به خودِ او و برادران و يارانِ هم مسلك او مى‌شود.
نويسنده مى‌گويد: هنگامى كه على بن يقطين از امام موسٰى كاظم عليه السلام دربارۀ متعه پرسش مى‌كند، حضرت عليه السلام پاسخ مى‌فرمايد: «تو را با متعه