114استوار نيست.

اينكه نويسنده گفته است زن متعه، زنى اجاره‌اى است، چنان‌كه از امام صادق عليه السلام روايت شد كه: «نزد امام از متعه سخن به ميان آمد و پرسيدند كه آيا مى‌شود چهار متعه گرفت؟ حضرت عليه السلام فرمود: هزار متعه بگير، زنان متعه، اجاره‌اى هستند» (كافى ، ج 5، ص 452؛ استبصار ، ج 3، ص 147).

پاسخ نويسنده چنين است كه اين روايت سند ضعيف دارد، زيرا در سند آن نام سعد بن مسلم ديده مى‌شود كه در كتب رجال توثيق نشده است. (معجم رجال الحديثِ خويى ، ج 8، ص 98 و 99).

اشكالى ندارد كه زنهاى متعه را زنهاى اجاره‌اى ناميد، همان طور كه مانعى ندارد زن دائم را نيز چون متعه اجاره‌اى نام نهاد، به ويژه آنكه در كتاب خدا بر مَهر، اجر اطلاق شده است.

خداوند مى‌فرمايد: «يٰا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنّٰا أَحْلَلْنٰا لَكَ أَزْوٰاجَكَ اللاّٰتِي آتَيْتَ أُجُورَهُنَّ وَ مٰا مَلَكَتْ يَمِينُكَ مِمّٰا أَفٰاءَ اللّٰهُ عَلَيْكَ » ¹

قرطبى دربارۀ اين فرمودۀ الهى:

«فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ اجُورَهُنَّ» ² مى‌گويد: «مقصود از «استمتاع» كامجويى و مقصود از «اُجور» مَهرهاست. مَهر را اجر ناميده‌اند، زيرا اجرِ كامجويى است، و اين خود نصّى است بر آنكه مَهر، اجر ناميده مى‌شود و دليلى است بر