32گروهى از مؤلفان نيز به اين حقيقت تصريح كرده‌اند. نوبختى مى‌گويد :
شيعه، پيروان على بن ابى طالب عليه السلام هستند كه به «شيعۀ على» ناميده مى‌شوند، چه در زمان پيامبر و چه پس از او، و با پيوستگى به آن حضرت و عقيده به امامت او معروفند. 1
ابو الحسن اشعرى گويد : از اين رو به آنان «شيعه» گفته شده كه پيرو على عليه السلام اند و او را بر اصحاب ديگر پيامبر خدا صلى الله عليه و آله مقدم مى‌دارند. 2
شهرستانى گويد : شيعه آنانند كه به خصوص پيرو على اند و بر اساس نصّ و وصيت، معتقد به امامت و خلافت اويند. 3
گرد آمدن عده‌اى از مهاجران و انصار - كه خداوند دلشان را براى تقوا آزمود - پيرامون على عليه السلام پس از شنيدن اين روايات برانگيزاننده و مشهور شدن جمعى به «شيعۀ على» در عصر رسالت، در پى آن توصيفاتى كه دربارۀ على عليه السلام بود، امرى طبيعى است و شگفت نيست كه اسلام و تشيع، دو همزاد به شمار آيند كه با هم زاده شدند و تا پايان جهان نيز با هم خواهند بود.
دو نكتۀ قابل بحث و بررسى مانده است :
1 . جدايى شيعه از ديگران
2 . پيشگامان تشيع در صدر اسلام
اينك به بررسى اين دو موضوع مى‌پردازيم :
1 . جدايى و تمايز پيشگامان نصّ (شيعه) از ديگران
از آنچه گذشت، روشن شد كه پيامبر صلى الله عليه و آله بود كه بذر تشيع را افشاند و هستۀ اوليۀ آن را در حال حيات خويش كاشت و با سخن و عمل خويش آن را پروراند و فضايل و مناقب على عليه السلام را شناساند و در نتيجه جمعى از اصحاب برگرد على عليه السلام فراهم آمدند. پس از رحلت رسول اكرم صلى الله عليه و آله مسلمانان دو گروه شدند :