19عرفات به خطاهايت اعتراف كن و پيمانى را كه نزد خداوند بر يگانگى او بسته‌اى، تجديد كن در مزدلفه (مشعر الحرام) و به سوى او تقرب جوى و تقواى او را پيشه كن؛ و هم چنان كه بر كوه (جبل الرحمه) بالا مى‌روى با روح خود به سوى ملأ اعلى بالا رو؛ و گلوى هوا و طمع را هنگام قربانى نمودن، بِبُر و شهوتها و پستى‌ها و خسّت‌ها و كارهاى ناپسند را هنگام رمى جمرات، پرتاب كن؛ و عيبهاى آشكار و نهان را با حلق موى، از بيخ به ركن؛ و با داخل شدن در حرم، در امان خداوند متعال و حمايت و پوشش و حفظ و سرپرستى او، داخل شو و خانۀ(كعبه) را در حالى كه به بزرگداشت و تعظيم صاحب آن (خانه) و شناخت و عظمت و سلطنت او مشغولى، طواف كن و حَجَر را از روى رضايت به قسمت او و با خضوع براى عظمتش، ببوس؛ و از غير او با طوافِ وداع، خدا حافظى؛ كن و روح و درون خود را براى ديدار خداوند در روز ملاقات، با ايستادنت بر [كوه]صفا، پاكسازى كن؛ و در نزد مَروه براى خداوند با مُروّت باش با فانى نمودن صفاتت (در خداوند) ؛ و بر شرط حج خود و وفاى به عهدى كه بر آن با پروردگارت پيمان بسته‌اى، و او را اجابت نموده‌اى تا روز قيامت استوار باش.
و بدان كه خداوند متعال، حج را واجب نساخت و آن را در ميان همۀ عبادات با فرموده‌اش «وَ لِلّٰهِ عَلَى اَلنّٰاسِ حِجُّ اَلْبَيْتِ مَنِ اِسْتَطٰاعَ إِلَيْهِ سَبِيلاً» به خودش مخصوص نساخت، و سنّتى را در ميان مناسك بر پيامبرش تشريع ننمود، مگر براى آمادگى و اشاره به مرگ و قبر و بعث و قيامت.
اخلاص در حج امام صادق عليه السلام: حج بر دو گونه است: حج براى خدا و حج براى مردم؛