76شهر عمادالدين ابوالفداء ايوبى (امارت: 710-732ه .ق) و فرزندش ملك الافضل (امارت: 732-742ه .ق)، اشعارى سرود و مورد احترام اين دو بود. 1
بى‌ترديد صفى‌الدين حلى، مذهب شيعه داشته است و تراجم‌نويسان متأخر شيعه، همچون محمد بن طاهر سماوى و سيد محسن امين، در كتاب‌هاى خود، شرح حال وى را آورده‌اند. 2 برخى نويسندگان اهل‌سنت، او را «متهم به رفض» دانسته‌اند 3 و صنعانى، وى را «از بزرگان اماميه» برشمرده است. 4 او قصايد زيبايى در مدح پيامبر(ع) و امام على(ع) و اهل‌بيت(عليهم السلام) دارد.
صفى‌الدين حلى، از شعراى بزرگ و نام‌آور عرب، به شمار مى‌آيد. صفدى، وى را شاعر مطلق عصر خود، برشمرده است. 5 ديوان او، يك بار در سال 1297ه .ق، در دمشق چاپ شده و در دوره اخير نيز انتشارات دار صادر، آن را در بيروت منتشر كرده است.
درباره تاريخ و محل وفات وى، اقوال مختلفى ذكر شده است. صفدى، تاريخ وفاتش را سال 749ه .ق، 6 و ابن‌حبيب، سال 750ه .ق، دانسته است. 7 صنعانى به نقل از قاضى قطب‌الدين محمد مصرى و همچنين شوكانى، سال وفاتش را 752ه .ق، ذكر كرده‌اند. 8
222. مقبره محقق حلى
زيارتگاه وى در محله «جباويين» حله، در خيابانى قرار دارد كه به كنيه وى، «ابوالقاسم» ناميده شده است. (تصوير شماره 23)
