49
2. اجتهاد مقابل نص
از جمله بدعت‌هايى كه برخى در زمان پيامبر بزرگ الهى، حضرت محمد مصطفى(ص)، پديد آوردند، اجتهاد مقابل نص است؛ بدين معنا كه كسانى خلاف قرآن كريم و سخن آشكار آن حضرت درباره احكام شرعى به اجتهاد شخصى پرداختند و به چيز ديگرى عمل كردند.
نقل است پيامبر خدا(ص) در 26 ذى‌القعده با بيش از شصت قربانى براى انجام حج و عمره به جانب مكه عازم شد. آن حضرت همراه مسلمانان، تعدادى از اعمال عمره - مانند احرام و طواف - را انجام داد تا اينكه به سعى بين صفا و مروه رسيد. سپس به زائران فرمود:
كسانى كه با خود قربانى نياورده‌اند، از احرام خارج شوند. آنان با «تقصير» 1 مى‌توانند تمام كارهايى را كه در حال احرام بر ايشان حرام بود، انجام دهند، اما افرادى كه با خود قربانى آورده‌اند بايد به حال خود باقى بمانند تا وقتى كه آن را سر ببرند.
برخى مسلمانان اين سخن را برنتابيدند؛ زيرا مى‌گفتند، بر ما گوارا نيست، پيامبر خدا(ص) در حال احرام باشد و ما از آن خارج شويم و چيزهايى كه بر او حرام است براى ما حلال باشد و گاهى مى‌گفتند، صحيح نيست ما از زائران خانه خدا باشيم، اما قطره‌هاى آب غسل [جنابت] از سر و گردن ما بريزد.
پيامبر خدا(ص) عمر را ديد كه هنوز در احرام بود. به او فرمود: «آيا قربانى همراه آورده‌اى؟» گفت: «نه». فرمود: «پس چرا از احرام خارج