25نور ستارگان است؛ هركس در دينش فقيه نشود، خداوند هيچ كارى را از او نمى‌پسندد. 1
گفتنى است هرچند تفقه در دين عام است و هرگونه بصيرت و دقيق‌انديشى در معارف اسلامى را - اعم از اصول اعتقادى، مباحث اخلاقى و احكام شرعى - دربرمى‌گيرد، اما براساس برخى روايات مى‌توان فهميد كه تفقه در دين گاهى به معناى شناخت دقيق احكام شرعى با شيوه اجتهاد و استنباط است. تا بر اساس آن بتوان به استفتائات مردم پاسخ گفت و حكم شرعى را براى آنان بيان كرد؛ نمونه‌هايى از اين دسته روايات:
- امام على(ع) در نامه‌اى به قثّم‌بن‌عباس، فرماندار خود در مكه، نوشت:
حج را براى مردم بر پا دار و ايام‌الله را به آنان يادآور. صبح و شام با آنان بنشين و براى كسانى كه از تو فتوا مى‌خواهند، فتوا بده و به نادانان دانش بياموز و به دانايان تذكر بده! 2
2. امام باقر(ع) به ابان‌بن‌تغلب فرمود: «در مسجد مدينه بنشين و براى مردم فتوا بده. پس همانا من دوست دارم افرادى مثل تو بين شيعيانم يافت شود». 3