41
ورود جهانگردان غيرمسلمان به مكان‌هاى مقدس
محمدحسن نجفى
ميقات حج، شماره 45 و 46، پاييز و زمستان 1382ه .ش
اين نوشتار پژوهشى است درباره ورود غيرمسلمان‌ها به مكان‌هاى مقدس مسلمانان. با توجه به حرمت، قداست و پاكى اين مكان‌هاى مقدس از يك سو و ناپاكى غيرمسلمان و ضرورت زدودن ناپاكى از مكان‌هاى مقدس از سوى ديگر، اين پرسش پيش مى‌آيد كه آيا غيرمسلمان مى‌تواند در اين مكان‌هاى مقدس پاى نهد؟ نگارنده محترم پس از بيان مقدمه، نخست ديدگاه فقهاى اهل سنت و شيعه را مطرح كرده و سپس به دلايل آنها پرداخته است. ايشان در مجموع دلايل فقها را در پنج دليل دسته‌بندى كرده است: كتاب، حديث، اجماع، سيره يا شهرت عملى و ديگر مؤيدها. ايشان به تبعيت از فقها و بزرگان، بحث و بررسى دلايل مذكور را به دو بخش تقسيم كرده است: ناروايى ورود كافران به مسجدالحرام و ناروايى ورود كافران به ديگر مسجدها. نويسنده در بخش نخست، آيه شريفه 28 سوره توبه را به عنوان مهم‌ترين و نخستين دليل فقهاى شيعه و سنى و اجماع را به عنوان دليل دوم، مطرح و بررسى كرده است. در بخش دوم نيز نخست به آيه شريفه 28 توبه و سپس به روايات مربوطه، اجماع، شهرت عملى و ديگر مؤيدات مربوط به مسئله پرداخته است. ايشان در ادامه، به ادله روا بودن ورود غيرمسلمان‌ها به مسجد پرداخته است. ايشان مقتضاى اصل در مسئله را به عنوان دليل نخست مطرح كرده و در مورد مساجد ديگر، غير از مسجدالحرام، جواز را مقتضاى اصل دانسته است. نويسنده تمسك به سيره پيامبر(ص) را به عنوان دليل دوم دانسته و