28 -عن عبدالله بن سنان انّه سأل أبا عبدالله عن قول اللّه - عزّ و جل - (وَ مَنْ دَخَلَهُ كٰانَ آمِناً)

قال: من دخل الحرم مستجيراً به كان آمنا من سخط الله و من دخله من الوحش و الطير كان آمنا من ان يهاج او يؤذي حتى يخرج من الحرم». ¹

ابن سنان از امام صادق درباره آيه (وَ مَنْ دَخَلَهُ كٰانَ آمِناً) پرسيد، امام فرمود: «هر كس داخل حرم شود درحالى‌كه به آنجا پناه آورده است، از غضب خداوند در امان است و هر حيوانى از وحوش و پرندگان وارد حرم گردد، از اينكه به او حمله شود يا مورد اذيت قرار گيرد، در امان است تا از حرم خارج شود».

-عن الحلبي عن أبي عبدالله(ع) قال: «لا تستحلّن شيئاً من الصيد و أنت حرام و لا أنت حلال في الحرم». ²

حلبى از امام صادق نقل مى‌كند كه فرمود: «چيزى از صيد را حلال نشمار درحالى‌كه احرام هستى. همچنين حلال مشمار صيد در حرم را اگرچه در حال احرام نباشى».

حرمت حرم و اينكه نبايد در حرم به حيوانات آزارى برسد، آن‌چنان مورد توجه حضرات معصومين(عليهم السلام) بوده كه حتى شكار حيوانى را كه در خارج حرم است، ولى قصد رفتن به داخل حرم دارد، مكروه مى‌دانستند و شكاركردن در محدوده‌اى به اندازه يك منزل (بريد) بيرون از مرز حرم را نيز جايز نمى‌دانستند. همچنين اگر شخص در حل باشد و صيدى را در حرم با تير بكشد، بايد فديه بدهد يا اگر در حرم باشد و صيدى را كه در حل است، بكشد، باز بايد فديه بدهد؛ حتى اگر پرنده‌اى بر شاخه درختى باشد كه آن شاخه در خارج حرم، ولى ريشه‌اش داخل حرم است، صيد آن جايز نيست و اگر صيدى در دست دارد و همراه با آن وارد حرم شد، بايد آن را آزاد كند.

احكامى را كه برشمرديم، هم مضمون رواياتى است كه به جهت رعايت اختصار از ذكر آنها خوددارى كرديم و هم مطابق با فتاواى فقهاى ماست كه بعضى به حرمت و بعضى به كراهت آنها فتوا داده‌اند. ³