33دورههاى بعد، برخى فقيهان، اصابت به بنا و ستون را شرط كردند؛ مانند فاضل هندى در كشفاللثام و صاحب مدارك؛ چنانكه پيشتر آورديم و در اين خصوص اين شهرت مىتواند قرينه و شاهدى بر اين تلقى شود.
ط) فقيهان اهل سنت در اين باره يا سكوت اختيار كردهاند يا اينكه قرينهاى در كلامشان ديده مىشود كه با نظريه مختار، سازگار است. شافعى مىگويد: «رمى، زمانى مجزى است كه به مرمى اصابت كند». وى هيچ توضيح ديگرى نداده است. 1
حنفىها فتوا دادهاند:
فان رماها و نزلت على رجل أو جمل فان وقعت بنفسها بقرب الجمرة جاز، امّا ان وقعت في مكان بعيد عن الجمرة فانّها لاتجزئه و يرمي غيرها وجوباً. 2
اگر ريگ را پرتاب كرد و بر مردى يا شترى فرود آمد و سپس خود به خود به نزديكى جمره افتاد، مجزى است. اما اگر در مكانى دور از جمره قرار گيرد، كفايت نمىكند و بايد دوباره پرتاب كند.
حنابله گفتهاند:
... ولو رمي حصاة و وقعت خارج المرمي ثمّ تدحرجت حتّى سقطت فيه اجزأته و كذا ان رماها فوقعت على ثوب انسان فسقطت في المرمي و لو بدفع غيره اجزأته ايضاً. 3
اگر ريگى پرتاب كرد و در خارج تيررس قرار گرفت و سپس غلتيد و بر تيررس واقع شد، كفايت مىكند. همچنين اگر ريگ را پرتاب كرد و بر لباس انسانى واقع شد و در تيررس قرار گرفت، گرچه با فشار خارجى باشد، مجزى خواهد بود.
مالكيان در اين زمينه نظرى ابراز نكردهاند.
خلاصه سخن اينكه، در نصوص شرعى و فتاواى فقيهان گذشته و متقدم، شاهد و دليلى نمىيابيم كه اصابت ريگ به نشانه، آنگونه كه امروزه برداشت مىشود، الزامى باشد. بلكه شواهد و قرائنى گوياى آن است كه مىشود امتثال اين تكليف، آسانتر از آنچه مرسوم است، صورت گيرد.