36و يتوسّل بهم إلى الله في بلوغ آماله؛ لأنّ هذا المكان محلّ مهبط الرحمات الربّانيّة، و قد قال خير البريّة عليه الصلاة و أزكى التحيّة: إنَّ لربّكم في دهركم نفحات، ألا فتعرّضوا لنفحات ربِّكم.

و لا شكَّ و لا ريب أنَّ هذا المكان محلُّ هبوط الرحمات الإلهيّة، فينبغي للزائر أن يتعرّض لهاتيك النفحات الإحسانيّة، كيف لا؟ و هم الأحبّة و الوسيلة العظمى إلى الله و رسوله، فجدير لمن توسّل بهم أن يبلغ المنى و ينال بهم الدرجات العلى، فإنّهم الكرام لا يخيب قاصدهم و هم الأحياء، و لا يُرد من غير إكرام زائرهم.

زائر در رسيدن به آرزوهايش، به ايشان توسل جويد؛ زيرا آنجا، محل فروآمدن رحمت الهى است؛ چنان‌كه پيامبر(ص) فرمود: «براى خدايتان در دوران زندگى‌تان، نسيم‌هاى روح‌بخشى است، خود را در برابر آن قرار دهيد». شكى نيست كه اين مكان، محل نزول رحمت الهى است. پس شايسته است كه زائر از اين نسيم‌هاى ربانى، بهره‌مند گردد. چگونه چنين نباشد؛ درحالى كه آنان دوستان خدايند و وسيله‌هاى بزرگ به‌سوى خدا و رسولش مى‌باشند. پس سزاوار است براى كسى كه به آنها متوسل شده، به آرزوهايش برسد و به درجات عالى نايل گردد؛ چون آنان كريم‌اند و كسى كه به آنها توجه كند، محروم نشود. آنان زنده‌اند، و زائرشان را بدون پاداش، بازنمى‌گردانند.

علامه امينى(رحمه الله) در بحث الحث على زيارة القبور (ترغيب به زيارت قبور)، چنين مى‌نويسد: